Het probleem van zalmluis in zalmkwekerijen

Het probleem van zalmluis in zalmkwekerijen

Een derde van de wereldbevolking is afhankelijk van vis als bron van proteïne. Uitbreiding van de viskwekerij is een manier om te voldoen aan de vraag van de groeiende wereldbevolking. Viskwekerijen staan erom bekend dat ze last hebben van uitbraken van zeeluis, waardoor hun producten onverkoopbaar worden. Maar het oplossen van het probleem kan schade toebrengen aan de mariene ecologie en luizen kunnen resistent worden tegen de behandelingen. Prof. Geoff Boxshall, onderzoeker van copepode-kreeftachtigen, legt uit welke bedreigingen zalmkwekerijen en de mariene omgeving eromheen ondervinden en hoe museumonderzoek heeft geholpen bij het oplossen van problemen.

Een parasietenprobleem

Zalmkwekerijen over de hele wereld lijden aan plagen van Lepeophtheirus salmonis, een zeeluis die zich richt op zalmachtigen (de familie van vissen waartoe zalm behoort). \Zeeluizen zijn copepode-kreeftachtigen. Ze bestaan al miljoenen jaren en hebben zich aangepast om op zalm te leven, waarbij ze zich voeden met de huid en het bloed van de vissen om te overleven. De luizen hebben een korte, vrijzwemmende larvenfase, waarin ze een visgastheer moeten vinden en zich daaraan moeten hechten. 'De infectieuze larven zijn minder dan een millimeter lang, dus in het wild is het vinden van een gastheer een moeilijk onderdeel van de levenscyclus,' zegt Geoff. 'Maar in de aquacultuur worden vissen gehouden in onnatuurlijk hoge dichtheden, dus de parasieten zullen daar gebruik van maken en hun leven wordt gemakkelijk. 'Net als bij mensen betekent een hoge dichtheid dat ziekten gemakkelijker worden overgedragen.' Hoewel ze klein zijn, kunnen de luizen commercieel catastrofale schade veroorzaken. Geïnfecteerde vissen kunnen niet worden verkocht vanwege de laesies die de parasieten veroorzaken. Maar de gezondheid van de vissen loopt ook gevaar. In extreme gevallen kan een plaag leiden tot massale sterfte.

Een chemische reiniging

Momenteel is de meest voorkomende behandeling voor zalmluis agressieve chemicaliën. Hoewel deze behandeling effectief is gebleken bij het beheersen van uitbraken van zeeluis, heeft het negatieve effecten op de vissen, waardoor de eetlust en groei afnemen. Zalm kan ook enkele weken na een behandeling niet worden verkocht. Na verloop van tijd hebben de zalmluizen resistentie opgebouwd tegen de drie belangrijkste klassen chemicaliën die worden gebruikt. Geoff zegt: 'Dit is een groot probleem voor de industrie. Het is technologie versus evolutie, maar evolutie zal altijd winnen.' Waterstofperoxide is ook getest als behandeling, met beperkt succes. 'De marge tussen het doden van de luizen en het doden van de vis is klein,' legt Geoff uit. 'Dus het is niet echt een erg effectieve methode.'

Groeicomplicaties

Als schaaldieren moeten zalmluizen hun exoskelet afwerpen om te groeien. Dus als laatste redmiddel kan een behandeling worden voorgeschreven die deze vervellingcyclus stopt. 'Als je een vervellingsremmer gaat gebruiken, moet je het juiste aantal vervellingen weten en het beste moment om de zalm te behandelen,' zegt Geoff. Voordat het onderzoek in het museum en door externe medewerkers werd afgerond, werd gedacht dat de luizen meer vervellingen doormaakten dan nu het geval is. 'De industrie moest vervolgens de manier waarop ze de behandelingen toepasten aanpassen, omdat ze de timing niet goed hadden,' legt Geoff uit. Hoewel vervellingsremmers een ideale oplossing lijken te zijn voor het probleem van zalmluis, omdat ze de vis niet negatief beïnvloeden, worden ze zelden gebruikt. 'Het probleem is dat je niet zomaar op grote schaal een vervellingsremmer in zee kwekerijen kunt pompen, omdat er ook garnalen, kreeften en andere schaaldieren zijn die er negatief door worden beïnvloed.'

Een natuurlijke oplossing

Sommige kwekerijen stappen over op het gebruik van schoonmaakvissen, zoals lipvissen, om onvoldoende behandelplannen te bestrijden. Deze vissen voeden zich met de luizen en zijn daarom een natuurlijk, goedkoper hulpmiddel om de plagen te beëindigen. Hoewel deze vissen helpen, moeten kwekerijen hun voorraad nog steeds met andere methoden behandelen om de luizen volledig onder controle te krijgen. Maar door het aantal chemische behandelingen te verminderen, worden de domino-effecten (zoals resistentie) verminderd. Helaas lijken lipvissen alleen in sommige gebieden effectief te zijn. 'Bizar genoeg werken de schoonmaakvissen beter in Noorwegen dan in Schotland. Lipvissen zijn ongewone vissen omdat ze in de winter een halfwinterslaap houden. Het zou iets te maken kunnen hebben met dat gedrag of hun getolereerde temperatuurbereik, maar het is eigenlijk allemaal gissingen over wat de werkelijke oorzaak is.'

Snorkelende zalm

Een minder ecologisch schadelijke, preventieve methode voor het bestrijden van zalmluizeninfestaties zijn snorkelnetten. Het is vastgesteld dat de vis in onder water en dakruimtes besmettingen wordt verminderd. Luizenlarven worden meestal gevonden in de buurt van het wateroppervlak, dus de zalm in dieper water houden vermindert de mogelijkheden voor besmetting. Het is echter niet mogelijk om de vis permanent ondergedompeld te houden. Zalm zijn fysostomen - ze vertrouwen op reizen naar de oppervlakte om hun zwemblaas met lucht bij te vullen, anders verliezen ze drijfvermogen. Een vermindering van het drijfvermogen kan de eetlust en groei van de zalm verminderen. Om dit te voorkomen, zijn de netten uitgerust met een snorkelachtige buis waarmee de zalm het oppervlak kan bereiken om hun zwemblaas bij te vullen voordat ze weer naar beneden duiken. Deze tijdelijke oppervlakte -activiteit zou het potentiële contact tussen gekweekte zalm en de infectieuze larven kunnen verminderen, hoewel het de plaag niet volledig zal uitroeien.

Oceanen lopen risico

Zalmluis vond op natuurlijke wijze plaats in het wild voordat de aquacultuur begon. Hoewel massale sterfelijkheidsgebeurtenissen veroorzaakt door de parasieten buiten gevangenschap plaatsvinden, zijn ze uiterst zeldzaam van aard. 'Het is veel meer een kenmerk van aquacultuur, maar het zou tegenwoordig echt niet moeten gebeuren vanwege strikte voorschriften', zegt Geoff. Farm plagen kunnen echter niet altijd worden ingeperkt, waardoor wilde soorten risico lopen. Zalm reizen tussen zout water en zoet water om te fokken, en sommigen moeten langs boerderijen migreren om dit te doen. Dit geeft de infectieuze larven de mogelijkheid om over te dragen van de netten van de gevangene zalm naar de wilde vis die voorbij zwemt. Vissen die aan de boerderijen ontsnappen, kunnen ook problemen veroorzaken in het mariene ecosysteem. 'Secapes zijn een slechte zaak, omdat het een impact zal hebben op wilde vissen door interbessing. De ontsnappingen zijn vaak een andere genetische voorraad dan die in het wild, en kruising kan een genetische verzwakking veroorzaken. 'Bovendien zijn zalm koudwatervissen. Niemand woont natuurlijk rond Zuid -Amerika, maar boerderijen in Chili hebben een aantal grote ontsnappingen gehad die resulteerden in enkele miljoenen zalm, die toproofdieren zijn, op en neer de kust varen. ' Hoewel het sterftecijfer van de ontsnapte vis hoog zou zijn geweest, omdat ze niet waren aangepast aan de lokale omstandigheden, zullen grootschalige ontsnappingen de ecologie van de lokale kustwateren beïnvloeden.

De opkomst van landbouwtechnologie

De Europese zalmkwekerij is pas echt van start in de jaren zeventig, maar is in sommige opzichten sneller aan te passen aan moeilijke omstandigheden dan landbouw vanwege de moderne technologie. GEOFF legt uit: 'Dierlijke veehouderij in terrestrische landbouw is al millennia aan Heb nog steeds problemen met ziekten. Dus wat al is bereikt met zalmlandbouw is geweldig. 'Hoewel deze kleine parasieten terug blijven komen en problemen veroorzaken, is de moderne technologie in het algemeen zeer effectief toegepast.'